 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
Voor de deur van de Globe, staat een reisbus. We gaan een dagje uit met een aantal bewoners. Alles is goed georganiseerd, de rolstoelen, inco-matriaal, medicatie, en alles wat verder nodig is staat klaar en gaan de bus in. De bewoners zien er op z’n paasbest uit. Dan wordt het tijd om te vertrekken.
 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
Een voor een gaan de bewoners met behulp van de buslift en een medewerker de bus in. Dit is al een spannende gebeurtenis voor onze mensen. Dhr. O. die ik vandaag zal gaan begeleiden, ziet het allemaal niet zo zitten. Hij zet zich schrap en zegt: “o,nee ik ga niet zonder mijn vrouw weg! Waar is dit goed voor?”. Ik probeer hem uit te leggen wat de bedoeling is en geef hem een plaatsje bij het raam om hem wat af te leiden. Mevr. H. daarentegen kan niet wachten tot ze in mag stappen. Haar gezichtje straalt, ze mag met de bus mee. Onderweg wijs ik mijn bewoner op het Keizer Karel Plein en op de Waalbrug. “Dah weet ik oek wel”, zegt meneer een beetje stuurs. Ik laat hem met rust en verwacht dat het wel zal bijdraaien.
Het reisje naar het Openluchtmuseum verloopt prima. Bij aankomst vergt het weer een beetje tijd voor ieder is uitgestapt en de spullen verzameld zijn, maar dat is gewoon zo. Als eerst gaan we naar de Holland Rama, waar we in een soort van tijdcapsule een film gaan bekijken. De bewoners mogen hier niet met de rolstoel naar binnen. En omdat het nogal schemerig is, lijkt me dit voor de bewoners een angstige bedoening. Maar het lukt om iedereen op zijn plaats te krijgen. In de tijdscapsule gebeurt het een en ander, je voelt dat je beweegt, het schijnt dat je met een soort van lift omhoog gaat. Het filmscherm gaat omhoog en omlaag en de achterwanden bestaan uit schuifpanelen waarachter voorstellingen verborgen zijn. Er gebeurt heel veel en is ook erg leuk gemaakt. Helaas is de blik van dhr. O. niet gericht op de voorstelling, hij kijkt om zich heen niet wetend wat er gebeurt. Ik probeer hem de voorstelling te laten zien, maar het lukt me niet. Wanneer we eruit gaan moppert hij, en ik vraag mezelf af “wat doen we deze man aan?”.
 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
Na deze ervaring is het tijd voor de lunch. Er is een lopend buffet, lekkere soep en kroketjes. Ik zie Dhr. O. zichtbaar ontspannen en genieten van de maaltijd. Om me heen zie ik dat de andere bewoners en begeleiders ook genieten. Na de lunch worden we in groepjes verdeeld, want er moeten ook foto’s gemaakt worden voor het kookboek. Maar eerst het toiletbezoek. Enkele bewoners zijn al aan het doezelen. Dhr.O. wil blijven waar hij is, en reageert op melding dat we weer verder gaan wandelen: ”waarum, ik zit hier goed”. Met behulp van een collega lukt het me hem weer in zijn jas te krijgen.
 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
We vertrekken met drie bewoners en de begeleidsters Wies en Sandra. Op de plattegrond zoeken we waar het kruideniers winkeltje is. Daar zal een foto van mevr. Bl. genomen worden. Helaas kunnen we het winkeltje niet in met de rolstoel, maar in het snoepwinkeltje ernaast kan dit wel. Er wordt besloten om mevr.Bl. hier op de foto te zetten. Met de andere bewoners wachten we buiten omdat het binnen te klein is.
We wandelen verder en ik hoop dat er iets is waar dhr. O. in geïntresseerd raakt. Dan zie ik een schilder bezig met een raam en loop er met dhr. O. naartoe. Ik leg de anderen uit dat dhr. vroeger schilder is geweest en dat dit mij een goed moment lijkt om hem te prikkelen. De schilder geeft hem de verfkrabber waar hij mee bezig is. Maar dhr. O. bekijkt de krabber maar even en gooit hem vervolgens op de grond.
 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
We wandelen verder op zoek naar een groentetuin waar we foto’s van mevr. Van W. gaan maken, ook deze zijn voor het kookboek. Aangezien de mensen vroeger hun eigen groenten verbouwden was een tuintje snel gevonden. We laten de bewoonster poseren. Ze lijkt het leuk te vinden en herkent ook verschillende groenten die er staan.
Mevr. Bl. praat honderduit. Ik heb niet de indruk dat ze veel van de omgeving mee krijgt , maar ze oogt ontspannen en heeft leuke gesprekken. Ze vindt het wel prima zo, alleen die hobbelpaadjes, daar is ze niet blij mee.
Dhr. O. krijgt er genoeg van om in de rolstoel te zitten en zegt blij te zijn als ik weer opgerot ben. Ik laat hem lopen, maar de rolstoel waar hij achter loopt is zo licht, dat het gevaar bestaat dat hij omvalt. Dus toch maar weer in de rolstoel.
 |
| Fotografie: Norbert Voskens |
We gaan weer terug naar de ingang voor een toiletbezoek met hem. We besluiten om even wat te gaan drinken, want ik begin mijn rug al aardig te voelen. We hebben geluk met het weer en kunnen buiten blijven, maar het waait een beetje en mevr. Van W. voelt dit waarschijnlijk als kou. Maar onder twee dekentjes vindt ze het lekker warm.
We gaan nog wat gebouwen binnen die toegankelijk zijn voor rolstoelers. Inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat ik dhr. O. nog ergens mee kan amuseren. Maar op het moment dat we weer terug zijn in de bus begint hij te stralen. “Naar huus!” zegt hij.
[Meer weten over fotograaf Norbert Voskens? Bekijk zijn website!]
Andere artikelen van de Globetrotter:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten